برد برد، برد است؟

دیدیم که در مذاکرات روز سوم آذر ماه تیم مذاکره کننده به مصاف تیم 1+5 (بخوانید 1+1) رفت که در آن ایران به ازای گرفتن مقدار از پولهایی که آمریکا به تارج برده بود ( و حال در ازای باز پس دادن آن) حاضر به تمدید مذاکرات تا تیر ماه 1394 شد.

 

اما جالب، اظهار نظرهای ریاست محترم جمهوری و وزیر امور خارجه است که اعلام کردند: ما در این مذاکرات به پیروزی رسیدیم. آقای دکتر روحانی در مصاحبه تلویزیونی دوشنبه شب خود - 3آذرماه- نتیجه مذاکرات را «یک پیروزی بزرگ»! نامید و آقای دکتر ظریف در کنفرانس خبری بعد از پایان مذاکرات در وین اعلام کرد «احساس می‌کنم مردم ایران همه‌چیز به دست آورده‌اند»! و... در این خصوص باید گفت. جای بسی تامل است که این پیروزی که مد نظر مسئولین محترم می باشد از  چه نوع پیروزی می باشد!؟. بله، بعضی موقع ها می بینیم که توپی را گل کرده ایم و بسیار خوشحال به این سو و آن سو می پریم که ناگهان سوت داور به صدا در می آید و پرچم " آفساید " بالا می رود. ظاهراً در مورد مذاکرات اخیر نیز با چنین موضوعی روبرو خواهیم بود. چیزی که در نظرها تداعی پیدا می کند این است که کشورهای حریف پس از مذاکرات فشار ها بر ایران را بیشتر کرده اند وحتی در مدت اخیر به برداشتن کلی انرژی هسته ای از ایران و پیشنهاداتی از قبیل استفاده از انرژی های خورشیدی، فسیلی، بادی و... اقدام کرده اند. اما همه می دانیم که انرژی هسته ای یکی از کاربردهایش تولید برق می باشد و خواص دیگری شامل: استفاده در درمان بیماری ها(بخصوص سرطانها)، توسعه صنعت کشاورزی، استفاده در تشخیصهای زمین شناسی ، دامپزشکی، صنایع غذایی و... می باشد.

اما ذکر این نکته در این جا به نظر واجب می آید که این انقلاب مرز و بوم با خون شهیدانش است که هنوز پابرجاست و مکتب شهادت در رگهای این مردم جریان دارد و مکتب شهادت نماد مقاومت است. پیشنهاد ما به مسئولان این است که با چشمان باز و بصیرت کامل پای در مذاکرات بعدی نهند و بدانند که این ملت با مقاومت عجین شده اند. و باید هر آنچه که خواستار این ملت است حتی به اندازه ذره ای از دست ندهند.